every step we walk
It Becomes letter
Every breathe we take
It becames ink
Every thought we think
Our thought is the pen of our life
every smile we smile by our heart
It formed chapter in our life
Every view you saw by our eyes
it shows the way for next chapter
the life is a blank books
Read enough before write
Once wrriten, it may not be forgotten
Dont see the world
Through eyes
We will see nothing
Dont travel the world
Through leg
We will reach nowhere
There is ocean of happiness in your heart
There is ocean of success in your sense
There is ocean of beauty in your eyes
Whatever you do, you will success
आकाश तिमी हौ
जहाँ जुन छ
तारा छ
उज्ज्यालो छ
प्रकाश छ
आकाश तिमी हौ
जहाँ ज्ञान छ
ध्यान छ
दिव्यताको गुञ्जन छ
हामी शब्द बुझ्छौ
भाव बुझ्दैनौ
शब्दको अर्थ बुझ्छौ
तर भावको तरङ्ग
महसुस गर्न सक्दैनौ
यताका मान्छेका दुख नि कति कति
यता जरामा पानी हाले जस्तो नि गर्नु छ
उता आम्दानीको रुख मर्ला भन्ने डर पनि छ
के गर्नु बिचराहरु
चराहरु देखे भने
चारा दिए जस्तो गर्छन
दुई चार फोटो खिच्छन
सामाजिक सञ्जालमा बिछ्याउछन
अनि चरा समात्छन
कसैले नदेख्ने गरि
चराको घाँटी निमोठ्छन
अनि खल्ती भित्र हाल्छन
यसरी नै हासी हासी
आफ्नै संस्कार र संस्कृति मासी मासी
आफ्नो जीवन चलाउछन
थाहै नदिइ नदिइ
समाज जलाउछन
देश जलाउछन
आफ्ना र आफैलाइ खरानी बनाउछन
खरानी भित्र रानी छ भन्छन
अनि खरानी भित्र रानी खोज भन्छन
यस्तै छ हजुर यता
यीनीहरुको बेचैनीमा
हाम्रो खुसी देखिन्छ
यीनीहरुको हैरानीमा
हाम्रो सफलता टल्कन्छ
यति बुझे हुन्छ हाम्रो समाजले
जय शम्भो,
हर हर महादेव
These days
I became
So difficult people
The words
What i think
The words
What i speak
Sometimes
Even i myself
Don't understand
So i never wonder
If someone else
Doesn't understand it
Time is a river
It kept showering me
It kept sinking me
It kept floating me
It kept teaching me
How to listen
It kept telling me
Withing learning the art of listening
Learning is impossiple
Only copy is possible
We may not know
Where to paste
And where to post
Its just like
We live under the sunlight
But we don't see and understand
The beauty and power of sun
I mean the sun inside us
एउटा दुङ्गालाइ
बालुवा बन्न
जति बर्ष लाग्छ
एउटा मान्छेलाइ
मान्छे बन्न
त्यति नै वा
त्यो भन्दा बढी बर्ष लाग्छ
त्यसरी नै
एउटा बालुवालाइ
ढुङ्गा बन्न
जति बर्ष लाग्छ
एउटा मान्छेलाइ
भगवान बन्न
त्यति नै वा
त्यो भन्दा नी बढी बर्ष लाग्छ
आजकल
मेरा आँखाले
आकृति देख्दैनन
आजकल
मेरो मनले
भौतिक आकर्षक अनुभव गर्दैन
हो म बौलाएको छु
आँखा बन्द भएका छन
मन ध्यानले छोपिएका छन
हो म आजकल
केही नदेख्ने भएको छु
केही नबुझ्ने भएको छु
म आफै हराएको छु
आफैले आफैलाइ नभेट्ने भएको छु
अनि कसरी अरुलाइ भेट्न सक्छु
हो साथी हो
म आफैले आफैलाइ चिन्न नसक्ने भएको छु
तपाइहरुलाइ कसरी चिन्न सकु
आजकल
मेरा आँखाले
आकृति देख्दैनन
आजकल
मेरो मनले
भौतिक आकर्षक अनुभव गर्दैन
हिजो अस्ति तिर म
हिमाल भित्र ज्ञान खोज्थे
आज भोलि म
ज्ञान भित्र हिमाल खोज्छु
हिजो अस्ति तिर म
म भित्र श्वास खोज्थे
आज भोलि म
श्वास भित्र म खोज्छु
हिजो अस्ति तिर म
ब्रह्माण्डमा मलाइ खोज्थे
आज भोलि म
म भित्र ब्रह्माण्ड खोज्छु
हिजो अस्ति तिर म
शब्द शव्दमा रङ्ग खोज्थे
आज भोलि म
शब्द शब्दमा रङ्ग देख्छु
हिजो अस्ति तिर म
शब्द शव्दमा हराउँथे
आज भोलि म
शब्द शब्दमा आफैलाइ भेट्छु
हिजो अस्ति तिर म
शब्द शव्दमा भाव मात्र खोज्थे
आज भोलि म
शब्द शब्दमा नयाँ ब्रह्माण्ड भेट्छु
म हजारौ लाखौ
गल्ती हरुको पाहाड हुं
म गल्तीहरुको चुचुरोमा वसेर
आफ्नै गल्तीहरु पढ्दै छु
ती गल्ती भित्रको
पत्र पत्र केलाउदै छु
अनि केही जानी जानी
केही अञ्जानमा भएका
ती गल्ती अनि मुर्खतामा
म मरी मरी हाँसीरहेको छु
अनि आफैलाइ भनी रहेको छु
त कति खराब थिइस
ल हेर
आफैलाइ आफैतिर फर्काएर
दायाँ बायाँ घोप्ट्याएर
आफैले आफैलाइ प्रश्न तेर्स्याएर
आफैले आफैलाइ
सोधे पछि थाहा भो
म त केही पनि होइन रहेछ
मात्र गल्ती र अहङ्कारहरुको
भव्य पहाड रहेछु
दिन दिनै
आफैलाइ थाहै नदिइ
अहङ्कारको उचाइ बढाउँदै रहेछु
जुन दिन यो ढन्छ
त्यो दिन
अहंकार र अहम सकिन्छ
अनि नवीन म जन्मिन्छु
एकैछिन
श्वास रोकेर हेर
आफ्नो मनलाइ
आफ्नो मन्दिरसँग जोडेर हेर
मन्दिर भित्र
मन रुपी घन्टी
हर पल
हर घडी
हर समय
गुञ्जीरहेको छ
अनि यो गुञ्जनमा
ईश्वर नाचिरहेका छन
ईश्वर हासीरहेका छन
ईश्वर बसिरहेका छन
बुझ्निलाइ स्वासमै संसार छ
द्रष्टालाइ स्वासमै ईश्वर छ
जय शम्भो
हिमाल पग्लेर
समुन्द्र बन्यो
फेरि समुन्द्र जमेर
अर्को पहाड बन्यो
त्यही पहाडमा जन्मेकाले
आजकल
हिमाललाइ सभ्याता र संकार
हिमालको उत्पत्ती र उमेर
हिमालको उचाइ र इमान
पढाइरहेका छन
कस्तो बिडम्बना
भौतीकबादको भव्यताले
हिमालको दिव्यता छोपिएपछी
मरुभुमिको बालुवाले
हिमालको पबित्रतावारे
हिमाललाइ कक्षा दिन थाल्छ
अनि हिमाल पग्ली दिन्छ
अनि हिमाल बगी दिन्छ
भौतिकबादलाइ ध्वाङ्स पारीदिन्छ
बाफ बनी उडिदिन्छ
बादल बनी उडिदिन्छ
फेरी हिउँ बनी झरी दिन्छ
संस्कार के हो
सभ्यता के हो
पवित्रता के हो
न बुझ्नेनाइ यसरी नै बुझाइ दिन्छ
जब माटोमा
एउटा बिजको पानीसँग मिलन हुन्छ
यो उम्रन्छ
बढ्छ
फुल्छ
फल्छ
कोहि असङ्ख्य बिज उत्पादन गरि मर्छ
कोहि अजङ्गको वृक्ष बनी बाचिरहन्छ
हो हाम्रो जीवन पनि यस्तै यस्तै हो
जब चेतन तत्व
हाम्रो मस्तिष्कमा रहेको बह्म तत्वसँग मिल्छ
यो चेतना बनी उम्रन्छ
अनि हामीलाइ
हामी भित्र रहेको
ब्रह्माण्डको भ्रमण गराउँछ
मात्र द्रष्टा बनाएर
अनि इकार थपेर
एउटा दृष्टी बनाइ दिन्छ
अनि म हराएर द्रष्टा बन्छु
म हराएपछी
बिचार पनि हराउदोरैछ
द्रष्टा बने पछि
दृश्य दृश्यमा अक्षर देखिदो रहेछ
अनि अक्षर अक्षरमा चेतना भेटिदोरहेछ
जय शम्भो
आकाश गन्दा
प्रकाश नियाल्दा
को नजीक हुन सक्छ
तिमी भन्दा
पानी बन्दा
को मँग बग्न सक्छ
सँगसँगै समुन्द्रसम्म
तिमी भन्दा
Internet is slow
My message is on flow
You live far far
Far away
Where
Message couldn't reach
I may need to find a porter
Porter to carry the message
Who can carry it to you
And shake your mind and heart
At a time
Pause your sense
And plant the dream
Where i sprout in you
I grew in you
I bloom in you
and blooming in you forever
उडेका छन सपनाहरु
दौडेका छन भाग्यहरु
म सुतेको मान्छे
म लडेको मान्छे
कसरी उठुँ
कसरी दौडौ
कसरी समाउ
ती उडेका सपनाहरु
कसरी भेटौ
दौडेका भाग्यहरु
मान्छे
मान्छे बन्न
दिनमै सयौ चोटि मर्नुपर्ने रहेछ
आखिर
हामी
मान्छे बन्नै
नसकी नसकी मरी रहेछौ
अनि फेरि
हामी
भगवानलाइ
मलाइ किन इस्वर बनाएन भनेर
छिन छिनमा
आफैलाइ बिर्सिएर
गाली गरि रहेकाछौ
कस्तो बिडम्बना
हामीलाइ
भगवान र इश्वरको भेद नै थाहा छैन
अनि कहाँ म
म बन्न सक्छु
म, म नै
वन्न नसकी
मिनेट मिनेमा सकिरहेछु
तथास्तु
तिमी फुल फुल भन्छे उ
म फुल्दिन्छु
तिमी पानी पानी भन्छे उ
म बगीदिन्छु
तिमी बादल बादल भन्छे उ
म बर्सिदिन्छु
तिमी शान्ति शान्ति भन्छे उ
म कराइ दिन्छु
त्यो कराइमा स्वरै बन्द गरि गरि
तिम्रो सुगन्ध छरी दिन्छु
त्यही सुगन्ध बनी
तिमी भित्र छिरी दिन्छु
आज आकाश हाँसे जस्तो छ
खुसीले बादल डाके जस्तो छ
बादल हिड्छ आकाशमा
चित्र बन्छ मेरो आगनमा
त्यो चित्र हासी हासी उठ्छ
अनि मलाइ सोध्छ
तिमिले मलाइ चिन्यौ
म हासीदिन्छु स्वरै बिना
आँखा नखोली बोली दिन्छु
आफ्नो मान्छेलाइ नी चिन्नु पर्छ र
आफ्नो मान्छेलाइ नी आँखाले हेर्नुपर्छ र
तिमी जहाँ छे उ
म त्यहीँ त छु
तिमी जे छ उ
म त्यही त छु
आज आकाश हाँसे जस्तो छ
खुसीले बादल दौडे जस्तो छ
आनन्दले बर्षा आगनमा नाचे जस्तो छ
नाच्दा नाच्दै, यी बर्षा को धर्साले
आगनीमा तिम्रै चित्र कोर्छ
त्यो चित्र हासी हासी उठ्छ
अनि मलाइ सोध्छ
तिमिले मलाइ चिन्यौ
म हासीदिन्छु स्वरै बिना
आँखा नखोली बोली दिन्छु
आफ्नो मान्छेलाइ नी चिन्नु पर्छ र
आफ्नो मान्छेलाइ नी आँखाले हेर्नुपर्छ र
तिमी जहाँ छे उ
म त्यहीँ त छु
तिमी जे छ उ
म त्यही त छु
बादल भित्र
पानीको चित्र लुके झै
तिमी भित्र म लुकेको छु
न त ती तिम्रा आँखाले देख्छन
न त मनले नै महसुस गर्छन
हो म तिम्रो मन मन्दिरमा
पानीका थोपा झै नाचिरहेको छु
अनि तिमिलाइ थाहै नदिइ
तिमिलाइ आनन्दपान गराइ रहेको छु
त्यसैले त तिमी फर्की फर्की
त्यही चित्र हेर्न
आफ्नो मन मन्दिर लिएर
के विहान के बेलुका
सधै यही हाजीर छेउ
तिमी जहाँ छे उ
म त्यहीँ त छु
तिमी जे छ उ
म त्यही त छु
जय शम्भो
यो देश देवताको थियो
पहिले यो देवलोक थियो
अलि पहिला देव भुमी थियो
अहिले के भयो भयो
अलि पहिला
मान्छे ऋषि बन्न यता आउथे
अहिले
मान्छे शिशी र उर्वशी तान्न आउछन्
के थियो, के भयो
कहाँ थियौ, कहाँ आयौ,
दिन हरु रात भय, रातहरु दिन भय
चरा कराउने जङ्गलमा
मोटर कराउन थाले
जनावर बस्ने जङ्गलमा
मान्छे बस्न थाले
ऋषि जन्माउने रुखहरु ढाले
ऋषि जन्माउने किताबहरु च्याते
सिसि जन्माउने स्कुल खोले
देश शिशी शिशीले भरियो
मतलव खाली शिशी
यो खाली शिशी अहिले को समस्या हो
न यसलाइ गाड्न मिल्छ
न यसलाइ खान मिल्न्छ
यो खान पनि नमिल्ने गाड्न पनि नमिल्नेले
देश कसरी बनाउछ
यसले खाली शिशी दियर या देखाएर
माग्न मात्र सिकाउछ
हुन पनि हो
मेरो देश
माग्नलाई नै दीक्षितले चलाइरहेका छन
देश माग्ने भएको छ
दिनका दिन हजारौलाइ
माग्न बिदेश पठाएका छन
बिदेशमा माग्ने शिक्षा पढ्न पठाएका छन
अचम्म छ यहाँ
आफ्नो नाक काटिदा
झनै नाक फुलाएका छन
तर बिडम्बना
आफू बिरामी हुदाँ पनि
देश बिरामी नदेख्ने हरामी जन्माएका छौ
जबसम्म यो देश
खाली शिशी वा बिदेशीको खलाशीले चलाउछन
बुझे हुन्छ, यहाँ माग्ने मात्र हुन्छ
दिने भेषमा आएर लुट्ने मात्र हुन्छ
अनुहार आफ्नै जस्तो देखे नी
तिनिहरु भित्र राक्षस लुकेको हुन्छ
राक्षसले के गर्छ भन्नै पर्दैन
देश मारेर, नाच्छन
आफन्त मारेर, हास्छन
भेष र भाषा मारेर, खुशी हुन्छन
यो देश माग्नेहरुबाट बचाउ
आफुलाई मगन्ते हुन बाट जोगाऊ
यो देश देवताको थियो
पहिले यो देवलोक थियो
अलि पहिला देव भुमी थियो
अहिले के भयो भयो
चेतना भया
जय शम्भो
एक थरी यहाँ
ढुङ्गाहरुले दूध पिएन भन्दै छन
वर पिपलले दूध खाएन भन्दैछन
मुर्तीहरुले दूध दिएन भन्दै छन
थाहा नहुने लाई के थाहा
यो दूध ढुङ्गालाइ होइन
धर्तीलाइ चढाइएको हो
धर्तीलाइ सिञ्चित गरिएको हो
धर्तीलाइ नया जीवन दिइएको हो
जहाँ सेतो दूध पिएर बसेको वर पिपल हुन्छ
त्यसको छाँयामा
शितलता र शुन्यताको भाव हुन्छ
जहाँ जो बसे पनि
जहाँ जो सुते पनि
उसलाइ यो महसुस हुन्छ
कोहि कोहिलाई लाग्दो हो
हाम्रा बाजे बज्यैहरु मुर्ख थे
देउरालीमा फोकटमा वर पिपल रोपे
हप्ता, महिना बर्ष दिनमा पुजा गर्न गए
जात्रा चलाय, अन्ध बिस्वाश बढाए
हामीले खाने दुध
देउरालीको वर पिपल र ढुङ्गामा खन्याए
केहि केहिले यसलाई
गज्जवको उपन्यास बनाए
सञ्जाल देखि सडकसम्म उपहास देखाए
यो वास्तवमा
न त वरपिपल न त ढुङ्गाको उपहास थियो
यो त आफ्नै पिता पुर्खाको अपमान थियो
आफ्नै कुलको बेइज्जती थियो
आफ्नै आत्मालाई गाली थियो
जसले आफैलाइ गाली गर्छ
उसलाइ कस्ले इज्जत गर्छ
जसले आफ्नै पिता पुर्खालाइ गाली गर्छ
उसलाइ कसको पुर्खाले आशिर्वाद दिन्छ
जसले आफ्नै मन्दिर र गुम्बालाई गाली गर्छ
उसलाइ कहाँको देवी देवताले बचाउछ
जसले आफनै आगनको ढुङ्गा पुज्दैन
जसले आफ्नै गाउँ र परम्पराको देउराली ढोक्दैन
उ जहाँ बसे पनि
उ जहाँ सुते पनि
न त शितलता न त शुन्यताको भाव
उसलाइ महसुस हुन्छ
उ त भाव शून्य
अभावले भरीपुर्ण हुन्छ
जता हेर्यो काँडै देख्छ
जता गयो पर्खाले छेक्छ
जय शम्भो
देउरालीको बरपिपलको आशिर्वाद कम भो
कपडा मैलो लगाउदैमा
मान्छे दरिद्र हुदैन
पैतला चिरिएर फुड्दैमा
मान्छे भिकारी हुदैन
यो बुझेको दिन
नेपाल र नेपाली गरीव हुदैनन्
-------------+**----
हामी शब्द बुझ्छौ
भाव बुझ्दैनौ
शब्दको अर्थ बुझ्छौ
तर भावको तरङ्ग
महसुस गर्न सक्दैनौ
आगो बाल्दैमा
कहाँ तातो हुन्छ र
मन चिसो भएको बेला
दियो बाल्दैमा
कहाँ उज्ज्यालो हुन्छ र
मन अँध्यारो भएको बेला
खुट्टा चाल्दैमा
कहाँ गन्तब्यमा पुगिन्छ र
मन रोकीएको बेला
आँखाले देखेको
मृगतृष्णाको पोखरीको पानी
मनले माग्दैमा कहाँ पिउन सकिन्छ र
मनलाइ उज्ज्यालो बनाएर हेर
मन भित्रको दियो आफै बल्छ
मनले खोजेको गन्तव्य आफै आउँछ
स्वासलाइ नियालेर हेर
मृगतृष्णाको पोखरी हैन
आफै भित्र अमृतको पोखरी भेटीन्छ
गाली गरेर देश बन्ने भा भे
देश उहिल्यै बनिसक्थ्यो
ताली बजाएर देश बन्ने भा भे
देश उहिल्यै बनिसक्थ्यो
कुरा गरेर देश बन्ने भा भे
देश उहिल्यै बनिसक्थ्यो
देश बन्न त
पहिला काम गर्नु पर्यो
देशलाइ शिरमा राख्नुपर्यो
देशलाइ आफ्नै सम्झी
माया अनि सम्मान गर्नु पर्यो
फेरि बेला बेलामा आउने चुनावमा
आफ्नो भोट परीवर्तन गर्नु पर्यो
हाम्रो भाग्य मेट्नेहरुको
हाम्रो भाग्य तोड्नेहरुको
हाम्रै भोटले घाँटी रेट्नुपर्यो
हाम्रै भोटले हात खुट्टा भाच्नु पर्यो
हाँसी हाँसी हाम्रै भोटले
हाम्रो सपना मार्नेहरुलाइ
अब जिउँदै मार्नु पर्यो
बेला बेलामा आउने चुनावमा
आफ्नो भोट परीवर्तन गर्नु पर्यो
जय शम्भो
मेरो मनले मलाइ भन्यो
कतिन्जेल दबिएर बस्छस्
कतिन्जेल आफुलाइ दवाएर राख्छस्
अबको नेपाल तेरो नेपाल हो
तैले मिलाएर बोल्न नजाने नि
तैले मिलाएर लेख्न नजाने नी
अबको नेपालमा
तैले बोल्नु पर्छ
तैले लेख्नु पर्छ
आफुले देखेको नेपालको तस्वीर
रङ्ग रोकन गर्न नजाने नी
अब तैले भन्नू पर्छ
अब तैले भन्नू पर्छ
सारा नेपालीको शिरमा
यो तस्वीर भर्नुपर्छ
नेपालीको भाग्य फेर्न
नेपालको भाग्य फेरिनु पर्छ
जब हामी
आकाशमा गङ्गा
गङ्गा भित्र आकाश देख्छौ
अनि हामी
आफैले आफैलाइ प्रश्न गर्न शुरु गर्छौ
मैले के देखे ?
मैले देखेको के हो ?
के म ठिक छु ?
आफैले आफैलाइ सोध्दा सोध्दै
गङ्गा भित्रबाट आफ्नै छाया बोल्छ
त ठिक छस्
अब आफुलाइ भन्दा
आफ्नो बिचारलाइ अलि धेरै ध्यान दे
आफुलाइ ध्यानले छोपे पछी
ध्यानमा बिचार, बिचारमा ध्यान आउँछ
जसरी बिउलाइ
जमीनमा गाडेपछि अंकुरणाउछ
त्यसरी नै हामी भित्र
खुसी छचल्कीन्छन
अनि खुशी माथी आनन्दको सुर्य उदाउछ
त्यहीबाट सुरुहुन्छ
नकारात्मक विचार र उर्जाको वास्पिकरण
आफ्नो मन र मस्तिष्कको शुद्धिकरण
अनि आफै भित्र
मन मन्थन शुरु हुन्छ
जीव र जीवन के हो ?
जीवन र जगत के हो?
तब थाहा हुन शुरुहुन्छ
जीवन नै जगत हो
जगत नै जीवन हो
आकाश नै गङ्गा हो
गङ्गा नै आकाश हो
जय शम्भो !!
रोकीदा रोकिदै
कता कता भाग्यो जिन्दगी
थाहै नदिइ नदिइ
कहाँ पुगी रोकीयो जिन्दगी
बन्द नगरी
मलाई देख्न सक्छौ
एक चोटि कोसिस गर त
कति सानो आकाश
त्यो आकाश भन्दा नि सानो तिम्रो मन
अनि तिम्रो मनमा अट्ने म
कति सानो छु होला
के तिमिले आँखा बन्द नगरी
मलाई देख्न सक्छौ
एक चोटि कोसिस गर त
मुलाधारकाे बलमा बसी बसी
स्वाधीस्ठानको कल्पनामा डुली डुली
आफूलाई खोज्ने कोसिस गर्नुपर्छ
मणिपुरको ज्ञानको उज्यालोले
आफूलाई छपक्क छोपेपछि
आफूभित्रको ब्रह्म भेटेपछि
अनहातमा हात राखी
विशुद्धिले बोल्नुपर्छ
बाहिरी आँखा बन्द गरी
तेस्रो आँखाले ब्रह्मचित्र पढ्न सक्नुपर्छ।।
अनि मात्र सहश्रारले
आफू बस्ने ब्रह्माण्डको ज्ञानचित्र देखाउँछ।
यसपछि थाहा हुन्छ
संसार के हो ?
म के हो ?
म को हुँ ?
म यहाँ किन छु ?
अनि सुरु हुन्छ
आँखा नखोलिकनै संसार देख्ने यात्रा
आँखा नखोलिकनै संसार बुझ्ने यात्रा
आँखा नखोलिकनै संसार पढ्ने यात्रा
आँखा नखोलिकनै ब्रह्माण्ड घुम्ने यात्रा
अथवा अनन्तको यात्रा
जय शम्भो !
मृत्यु के हो
म बारबार सोच्ने गर्छु
कहिले के सोच्छु कहिले के सोच्छु
यसको कहीँ अन्त्य छैन
हुन पनि हो यो त एक शाश्वत सत्य हो
जसलाई सोच्ने बित्तिकै कहाँ जान्न सकिन्छ र
यो संसार चले पनि नचले पनि
यो संस्कार चलिरहन्छ
यो कहिले सकिँदैन
हो हामी श्वास स्वासमा मर्छौँ
श्वास स्वासमा जन्मन्छौ
हामी जन्म के हो थाहै नपाई जन्मन्छौँ
हामी मृत्यु के हो थाहै नपाई मर्छु
सधैँ हामी जन्म र मृत्युको बीचमा हराइरहेका छौं
तर हामीलाई लाग्छ
मैले मृत्यु जितेँ
मैले यो जिते मैले त्यो जिते
के साँच्चै त्यो जित नै हो वा थियो त
वास्तवमा त्यो केही पनि थिएन
यो जिन्दगीको एक मिठो भ्रम थियो
अथवा अहंकारीक भ्रम थियो।
असली जित त त्यो हो
जहाँ म हार्छु र संसारले जित्छ
अनि म संसार हुन्छु। संसार म हुन्छ
जहाँ न जन्मको अर्थ हुन्छ न मृत्युको
त्यहाँ सत चित आनन्दको जन्म हुन्छ
या भनौँ बोध हुन्छ
अनि मान्छे सचितानन्दमा बस्छ
अनि उसले सबेे सुन्दर देख्छ
किनकि त्यहाँ दृश्य र दूरी हुँदैनन् द्रष्ट मात्रै हुन्छन्
मतलब ईश्वर मात्र हुन्छ
जब कहीँ ईश्वर मात्र हुन्छ
बुझ्नुहोस् तपाईँ कहाँ हुनुहुन्छ
बुझ्नुस् तपाईँ को हुनुहुन्छ
आफैंले आफैंलाई खोज्नै पर्दैन
सबै आफू देखिन्छ
जय शम्भो
म यस्तो देशमा बसेछु
जहाँ बिहान उठ्ने बित्तिकै
हिमाल हाँसेको देख्छु
नदी दौडेको देख्छु
रुखबिरुवा नाचेको देख्छु।
तर विडम्बना
यहाँ मान्छे चाहिँ रोएको देख्छु
के भइरहेको छ यहाँ
मान्छे किन रोइरहेका छन्
किन हिमाल हाँस्ने देशमा
मान्छे हाँस्न सकेका छैनन
किन खोला दौडिने देशमा
मान्छे बस्न सकेको छैन
रुख बिरुवा नाच्ने देशमा
किन मान्छे नाच्न सकेको छैन
हो हामी यस्तो स्थितिमा पुगिसक्यौं
हामीलाई न त प्रकृति के हो थाहा छ
न त प्रकृतिको आकृति नै बुझेका छौं
हामी अब विस्मृतिमा पुगिसकेका छौं
यहाँबाट फर्केर आउन कहाँ सजिलो छ र
त्यसैले हामी त्यही कतै अड्किएका छौं
वा अड्काइएका छौं
हामी यहाँ
रोइ रोइ हाँसिरहेका छौं
हाँसी हाँसी रोइरहेका छौं
यो नै हाम्रो नियति भइरहेको छ।
अब यो नियतिबाट बाहिर आउन
नियत बुझ्नुपर्यो
नियतलाई हेर्नुपर्यो
नियतलाई धुनुपर्यो
के यसको लागि हामी तयार छौं
अवश्य छैनौँ
किनकि तयार भएको भए
हामी किन यो अवस्थामा हुन्थ्यौ र
जय शम्भो
हे भक्त काठमाडौँ के गरिरहेको छ
जिउँदै छ या मरिसक्यो
या मर्नलाई घिटीघिटी भइरहेको छ।
एकचोटि गएर हेरेर आउ
भगवान म त त्यहीँबाट आएको
ए हो त्यसो भए के भएको छ त्यहाँ अहिले
महाराज के भएको छैन भन्नुस् न
यहाँ राम्रो बाहेक सबै भएको छ।
अनि त्यो स्लेसमान्तक वन छ कि छैन
म पानी बनी बग्ने बागमती गंगा छिन् कि छैनन्
अनि त्यही छेउमा रहेको मेरो मन बस्ने
मन्दिर,मेरो अर्दाङ्गिनी अथवा पार्वती छ कि छैन
भगवान छ भनुम भने तपाईँले भने जस्तो केही छैन
छैन भनुम भने सबैले हेरिरहेका छन्
म फेरि उही फर्की जानुपर्छ
तर के छ के छैन म कसरी व्याख्या गरौँ
भक्त ल हिँड तिमी र म काठमाडौँ घुम्न जाउँ।
मा यात्रा, तिमी यात्री,
अनि काठमाडौँ हाम्रो दृश्य
सत चित आनन्द हाम्रो उद्देश्य
भगवान काठमाडौँ यही हो।
अनि खोइ त हिमालहरू
जहाँ म ऐना हेर्थे
खोइ त जङ्गलहरू
जहाँ म ध्यान गर्थे
खोइ त रुखहरू
जहाँ मेरा खाना पाक्थे
खोइ त यहाँका पवित्र गङ्गाहरू
जहाँ म स्नान गर्थे
स्नान गर्ने निउमा बगेर कैलाश जान्थे
अनि यहाँ मेरा नन्दी चर्ने चौरहरूको कहाँ गए
जहाँ म घाँस भनी उम्रिन्थे
अनि नन्दी लाई घाँस बनिदिन्थे
उ नै म थियो म नै उ थियो।
या काठै काठको मन्दिर भएको सहर
अहिले के भइरहेको छ
भगवान शहरबाट काठ हरायो
अनि गाउँबाट जङ्गल हरायो।
अहिले काष्ठमाण्डौबाट काठमाडौँ भएजस्तै
काठमाडौँबाट कंक्रिटमाण्डौ भएको छ।
यहाँ के भइरहेको छ कसैलाई थाहा छैन।
यहाँ के भइरहेको छैन पनि कसैलाई थाहा छैन।
यो अचम्मको सहर भएको छ।
यहाँ मन्दिर जाने मनहरु हराएका छन्
मन्दिर जाने मनहरू डराएका छन्
देख्दा जिउँदै देखिए पनि
सबै मनहरू मरिसकेका छन्।
अब यिनीहरूबाट केही आश नगरिए हुन्छ।
यिनीहरू सबै भिसा मात्र पर्खिरहेका छन्।
हो भगवान काठमाडौँ मरिसक्यो।
यसको सुरुवात उहिले उहिले
जङ्गबहादुर राणाले सुरुवात गरेका थिए।
जब उनी युरोपबाट फर्किए
काठमाण्डौँमा केही युरोपेनी स्टाइलका दरबार बनाए
पछि जनताले पनि त्यही सिके
दरबार जस्तै आफ्नै घर बनाए
जनताले त के बिराए
शासकले जस्तो बनाए
जनताले त्यसलाई दोहोर्याए
हेर्दा हेर्दै काठमाण्डौ युरोप भन्यो
काठमाण्डेेेमा बचेका
केही नेवारी घरहरू रुँदै रुँदै उभिरहे
न कसैले आँसु पुछ्यो
न कसैले रोएकै देखे
दशकौँ बिते ती रुँदै उभिएका केही घरहरू पनि
अन्त्यमा केही आफै ढले केही ढालिए
यसरी आफ्नो इतिहास मेटाए
यहाँका मरेका लासहरू स्वास्थ्य फेर्छन्
तर हाम्रो के हो
यिनीहरूलाई केही थाहै छैन
यिनीहरूलाई ट्युसन पढाउन
विदेशीले यहाँ प्रजातन्त्र ल्याइदे
केही आइएनजिओ खोलिदिए
ठूला ठूला अक्षरमा पत्रिकाहरू छापिए
नेपाल अब विकासको शिखरमा पुग्छ
अब नेपाल भव्य सभ्य हुन्छ भने
दशकौँ पिच्छे अनेकौं आन्दोलन भए
आन्दोलन नै पिच्छे
व्यवस्थाहरू फेरिए अवस्था फेरिएन
हामी झन् झन् गरिब हुँदैछौं
आधि नेपालीले नेपाल छोड्दैछन्
तर पनि फेरि ठूलो स्वरमा भन्दैछन
नेपाल बन्दैछ बन्दैछ
उनीहरू नेपाल बन्दै छ भन्दा रहेछन्
म नेपाल बन्द छ, बन्द छ सुन्दो रहेछु
अचम्म, हुन पनि हो
नेपाल कहिले खुला छ र
नेपाल त बन्द नै त छ
मतलब नेताहरूले विदेशमा बन्दकी राखेका छन्।
नेता भारत जान्छन् भारतमा बन्दकी राख्छन्
अमेरिका जान्छन् लालपुर्जा उतै छोडेर आउँछन्।
चाइना जान्छन् उही कुरा दोहोर्याउँछन्।
भगवान यहाँ यस्तै छ
अब मैले भन्न र तपाईंले सुन्न किन बाँकी रह्यो र
अनि यहाँको मठ मन्दिरको हालखबर के छ ?
पहिला पहिला यहाँ
चोकै पिछे मन्दिर हुन्थे
घरभन्दा मन्दिर अग्ला हुन्थे
घरभन्दा मन्दिर धेरै हुन्थे।
आजकालको त के कुरा गरम भगवान
मन्दिर भन्दा अग्ला घर बनाए
घरभन्दा अग्लो आफ्नो अहम बनाए
अनि भन्छन् भगवान भन्दा मै ठूलो
धेरै मन्दिर हराइसके
अथवा कसैकसैको घरले पुरिसक्यो
बाँकी रहेका केही पनि
हराउने डरले कापिरहेका छन्
पुरिने डरले आँखा चिम्म गरेर बसिरहेका छन्
मतलब ध्यान गरिरहेका छन्
भगवान आजकाल मान्छेले ध्यान गर्दैनन्
ध्यान त मन्दिरहरूले गर्छन्
त्यही भएर आजकल
मन्दिरमा भगवानले आँखा खोलेर भक्तलाई हेर्नै सक्दैनन्
किनकि कतिबेला चोरिने हो कतिबेला फोरिने हो
मन्दिर आफैँ डराइरहेका छन्
मन्दिर आफै ध्यानमा हराइरहेका छन्
किनकि भक्त नै छैनन् यहाँ
अनि कहाँ भगवान हुने
भगवान हुन त भक्त हुनुपर्यो नि
भक्त बिना कहाँ भगवान सम्भव छ र
प्रभु यहाँबाट भक्त हराइसके
प्रभु यहाँबाट भक्ति मरिसक्यो
अब के के नै बाँकी रह्यो र
यो मृत सहरमा तपाईँ नि भन्नुस्
अब यहाँ देख्न बाँकी र सुन्न बाँकी
केही भए जस्तो लाग्दैन प्रभु
यहाँबाट प्रकृति भागिसकिन्
अनि प्रकृति बिना पुरुष कसरी रहन सक्छ
त्यसैले प्रभु अब तपाईंले घोषणा गरिदिनुस्
यो सहर मारिसक्यो
यो सहर मृतहरूको हो
जय शम्भो
